உயிர் வறண்டு போன நிமிடங்கள்..!

நடுப்பகல் வேளையொன்றில்
நடந்துகொண்டிருக்கிறேன்
யாருமற்ற
மண்சாலையில்.
சூரியன்
அதன் வேலையை
பாரபட்சமின்றி செய்துகொண்டிருந்தது
மனித சஞ்சாரமேயில்லை
பார்வை
செல்லும் தூரத்திற்கு.
ஆங்காங்கே
மேய்ந்துகொண்டிருக்கும்
மாடுகள் மட்டும்
'யாருபெத்த மனிதப்பிறவியோ
நடுவெயில்ல
போறான் பாரு' என
வேடிக்கையாய் தங்களுக்குள்
பேசிக்கொண்டது போல
என்னைப்பார்த்து
எங்கே செல்கிறாய்
எனக்கேட்பது போல
'ம்மே' எனக்கத்துகிறது..
வெயிலின் அகோரம்
நாவின் ஈரப்பதம் குறைந்து
தொண்டை
வறண்டு போனது
சாலையோரத்தில்
மழையில்லாமல் வறண்டு போன
வயல் நிலங்கள் போல..
தாகம் தீர்க்க
தண்ணீரோ
தங்கிச்செல்ல
மர நிழலோ இல்லா
நீண்ட வறண்ட சாலை..
எச்சிலும்
தீர்ந்துவிடுமோ என்றளவுக்கு
எச்சில் குடித்தே
வறண்ட தொண்டையை
உயிர்ப்பிக்கிறேன்.
'உலக மக்களில்
அநேகம் பேர்
குடி நீருக்காய் கஷ்டப்படுகின்றனர்'
எப்போதோ
செய்தியாய் மட்டும் படித்தது
முதல் முதலாய்
உணர்வாய் உணர நேர்ந்தது..
சென்று சேருமிடம்
நெருங்க நெருங்க
சாலைகள் நீண்டுகொண்டே போவதாய்
உணர்வு.
கால்களும் நடக்காமல்
அடம்பிடிக்க
ஆரம்பித்தது..
அப்பொழுது அங்கேயொரு
ஆச்சர்யம்
ஆமாம் அந்த நேரத்தைபொருத்து
அது
ஆச்சர்யம்தான்
அங்கே சிறிய குட்டையொன்றில்
தண்ணீர் கொஞ்சம்
சில மாடுகள்
மட்டும்
பருகிக்கொண்டிருந்தது..
பசியோடிருந்த குழந்தை
தாயை கண்டது போல்
ஓர் புன்னகை
மனதெங்கும்.
ஓடிச்சென்று
அள்ளிப்பருகிய போது
அதுவரைக்கும்
உலகில் பருகிய பாணங்களைவிடவும்
அப்போதுதான்
அதிக சுவை கொண்டதை
புசித்ததுபோல் உணர்வு..
பருகி முடிந்து
பக்கத்தில் நோக்கினால்
மரநிழல்.
தாய்ப்பாலருந்துவிட்டு
பஞ்சுமெத்தையில்
துயில்கொள்ளும்
குழந்தையின்
நிம்மதித்தருணங்கள் போல்
மரநிழலுக்கு கீழால்
காற்றுவந்து
உடல் தழுவிச்செல்ல
இளைப்பாறுகிறேன்
இதைவிட உலகில்
வேறுசுகம்
வேண்டாமே என..